May ilang aspeto sa mundo na ang mga nasa pagitan o mga nasa gitna ang nakakakuha ng kakaibang pakiramdam at responsibilidad. Masarap naman para sa iba ang gumitna. Naiirita naman ang ilan kapag naiipit na sa isang sitwasyon. Ang pagitan daw ay walang pinapanigan, walang tama at mali ngunit may ideya ng pagkakaisa. Tinatanaw nang pantay ang dalawang elemento at pinag-aaralan ang bawat paraan para maisa-ayos ang sigalot. 

Dahil hindi naman kadalasang tanaw kaya hindi na lang din pinapansin at hinahanap. Kaya nga isang titik lang kapag sinusulat ang gitnang pangalan. Hindi kasi sobrang ganda o teribleng kulang sa hitsura kaya karaniwan lang din ang pakikitungo. Kung naakyat ang pinakamataas na bundok, paniguradong ipapagbunyi ang pagsisikap. Kapag nahulog sa matinding paghahangad, nasa harapan ng dyaryo kinabukasan o laman ng usap-usapan. 

Pero kapag nasa gitna lang ang estado, halos walang pakialam ang mundo pero wala namang takot at pangamba. Ang mga sobrang mayayaman ay hindi matapos ang pag-iisip kung paano palaguin pa ang salapi pero takot pa rin na  masalisihan ng mga magnanakaw. Ang mga sobrang hirap naman ay nakakapag-isip na magnakaw siempre, sa mga mayayaman. Kung karaniwan at simple lang ang pamumuhay, madalang na isyu ang seguridad ngunit kumakain pa rin ng halos apat na beses isang araw (kasama na dun ang merienda).

Sa gitna ng agahan at hapunan ay ang tanghalian. Importante ang agahan at konti na lang ang lamunan sa hapunan. Ang pinakamasarap na oras ng pagkain ay ang tanghalian. Puede kasing damihan dahil malaki ang pagkakataon na matunawan. 

Sa piktyuran, una daw mamamatay ang nasa gitna. Kapag naramdaman na ang balanse sa gitna, matututunan ang pagpapatakbo ng bisekleta. Kaya kapag nawala ang haring araw na nasa gitna ng sistema, babagsak daw ang mga planeta. Kaya magulo ang tatsulok na pag-ibig. Kaya tatamarin na ding ituloy ang isang aklat kapag nasa gitna na ang pang-ipit. Wala nang saysay para bumalik pa pero pagod na para umusod pa patungo sa katapusan. 

Huwag mabahala kapag nagkakaroon ng moderatong tagumpay. Walang masyadong tensyon at atensyon sa kulay na abo. Ang gitna ng pang-lima ay ang pangatlo. Langit, lupa o impierno? Pag-igihin ang buhay sa lupa bago mag-isip ng mga bagay sa susunod na paglalakbay. Puede pa ring matuto ang nagmamasid lang sa dalawang klase ng tao. Hindi na dapat subukan, pagkumparahin lang ang mga subok na pormula sa isipan at ituloy ang engkuwentro sa umiikot na mundo.

Sa pagitan ng isang mabait at masama, matalino at bobo, masipag at tamad, walang hiya at makapal ang mukha ay ang mapagkumbaba. 
 
© 2012  Lex Von Sumayo

Tunay ngang ganito ang sistema ng ilang aspeto ng mundo. Pinapanatili nito ang pagkakapantay-pantay ng enerhiya at ang tamang distribusyon nito sa bawat isa. Ikumpara natin sa isang basong tubig. Kung ang laman nito ay nasa kalahati at kapag dinadagdagan natin ay maaari itong umapaw.  Matatapon ang luma o maiiwan ang bago. Lalabas ang bago o mananatili ang luma.

Ang utak ay ganun din. Kapag nilalagyan natin ng maling inpormasyon, maaaring mabura na ang kinagisnang tama. Pero dahil matalino ang gumawa ng utak natin, pantay pa rin sa palagay ko ang ugnayan ng tama at mali sa ating isipan. Alisin na kasi ang pagiging malungkot, palitan na kaagad ng masaya at kuntentong pamumuhay. Ang masaya at kuntentong pamumuhay ay iyong may sapat na tamang pag-iisip. Nasa lugar at nasa tamang panahon.

Mawala man ang iyong sinisinta ay may ipapalit pa rin ang mundo para dun. Hindi man ito isang nilalang na kawangis ng nakaraan, pupuwede din itong maging isang pagkakataon na makakapagpa-angat ng iyong estado. Ganun naman kadalasan ang nangyayari, kapag tagumpay ang buhay, hindi minsan ayos ang pagsinta. Kung ayos naman ang pag-ibig, hindi naman sapat ang tagumpay sa buhay. Subukan mong alisin ang masamang bisyo, ang ipapalit dyan ay isang magandang kalusugan sa hinaharap. Simple lang kung tutuusin ang pag-unawa sa ganito, pinapahirap at pinapaikot lang nang iba. Binibigyan ng tamang paliwanag ang maling gawain.

Tatlong linggo na akong may ubo. Hindi pa rin umaalis sa aking lalamunan. Maraming naantala ngunit nagkaroon ako ng pagkakataon na suriin muli ang aking mga lumang areglo. Sa bawat piesa ay may ilang mali sa lokasyon ng kaliwang daliri at ilang simpleng pagkumpuni ng disenyo at pag-ayos ng distribusyon ng pahina. Pagkatapos ng ubo ay nariyan panigurado ang pagbabalik ng oras sa areglo. Umalis ka na sana--- pesteng ubo.

Hayaan lang ang daloy ng buhay. May darating lagi at patuloy ang pag-alis ng ibang bagay. Ito ang batas ng kalikasan para mapanatili ang balanse ng buhay sa mundo. Sa isang bagyo, laging asahan na aaraw muli. Kapag may gabi, may naghihintay laging umaga na masisinagan ang iyong mukha.

Umalis ka man ay sadyang may darating pa rin.

© 2012 Lex Von Sumayo