Pagkagising pa lang ni Leema ay inayos nya kaagad ang kanyang labing-walong hibla ng buhok at nag-alala na baka may nalagas na naman. Ang buhok nya kasi ang naglagay sa kanya sa mga alanganing sitwasyon. Nawala ang mga tinuring na kaibigan habang unti-unti na itong naglalaho at nawawala. Kabilang sa mga iyon ang kanyang official barber.  

Tinatanong nya lagi ang sarili nya kung bakit naging malupit ang kalikasan sa kanyang buhok. Hindi kasi sa kanya bagay ang kalbo kaya siya nagrereklamo sa mundo. Pero masaya naman ang tao kina Pipoy at Tito Varela. Mas macho pa nga ang tingin kina Bruce Willis at Vin Diesel.  

Kasi marami siyang satsat o peklat sa ulo na resulta ng kanyang mga di makontrol na galit. Halos ilang beses na ring nakatikim ng perwisyo ang mga vase sa bahay ng kanyang dating kasintahan. Ilan nga ba yung kinuwento nyang binasag nya? Mga sampu na ata. Mabuti na lang at hindi ito mga high-end. Gawa lang sa chalk. 

Matalino naman itong si Leema ngunit mayrun siyang kakaiba sa kanyang pag-iisip. Napupuna nya kasi ang mga hindi napupuna ng iba. Sa kabilang banda ay marami akong natutunan sa kanya---noong makapal pa ang buhok nya, habang ito'y nalalagas at hanggang sa ngayon. 

Ang pinakagusto ko sa lahat ng kanyang sinabi ay yung banat nya sa ulo at sa buhok nya: 

“Ang tao ay magulo. Parang buhok ko sa umaga, sa hapon at sa gabi. Habang humahaba ay nahihirapan kang ayusin na parang prublema na dumadami. Kung hindi mo papagupitan, araw-araw mo itong makikita at kakainisan. Kapag pinaputulan mo naman, may konting bahid ng pagsisisi na sana ay hindi na lang ito pinagupitan.  

Minsan naman, kung gusto mong maiba, pinapakulayan mo ito, pinapa-straight ang mga kulot at pinapa-kulot ang straight. Malabo na talaga ang mundo, hindi mo talaga alam kung sino ang nagtataglay ng natural na buhok. Totoo ba yan o wig lang? Hair-extension o ano? 

Sa buhok kasi tumitingin ang tao. Alam nila kapag hindi ka naligo. Malalaman din nila kung taga-saan ka, kung ano ka o kung tunay ka o nagpapanggap lang. Alam din nila kapag may bagyo o mahangin sa labas. Alam nila na may prublema ka dahil lagi mong kamot ang ulo at sinasabutan mong unti-unti ang iyong mga buhok. 

Gagong gupit. Pinatay ko na ang gumipit. Alam mo kung matanda na o bata pa kahit tumingin ka lang sa buhok. Uban at kalbo, feeling matanda o macho. Masaya ka ba? 

Pero kung tutuusin, proteksyon lang talaga ang silbi ng buhok sa atin. Parang balahibo o kaliskis ng mga hayop. Pero iba na ngayon. Nagiging basehan na ito ng yaman at hirap. Mabango at mabaho. Tunay at nagpapanggap. Showy at mahiyain. Masaya at malungkot.“
 

Iyan ang buhok ni Leema. Parang isang buhay na nawawalan na ng saysay at kulay.

Pakalbo ka na lang para hindi halata.


© 2010 Lex Von Sumayo

Kasama ko siya lagi sa bawat araw, sa paglikha ng musika at pakikinig ng bawat tibok ng puso. Isa akong mapalad na nilalang dahil nasisilayan ko at nararamdaman ang saya at lungkot ng buhay—dahil sa kanya. Hindi siya kailanman nagalit sa akin.

Nananatili siyang buo at matatag maging sa pagdaan ng mga masalimuot kong mga araw.

Sa lahat ng iniyak ko, sa kalungkutan at maging sa kasiyahan, narun siya lagi. Makapangyarihan na walang katulad lalo na kapag katabi mo siya. Sa sobrang lapit niya sa aking puso, napapawi ang madidilim na bahagi nito at napapagaan ang mga mabibigat na dalahin ko.

Higit pa sa kaibigan ang turing ko sa kanya. Laging nasasabik na makapiling sa pagkakataong kami‎‎‎'y magkalayo. Hinahanap ang himig at iniisip ang mga magagandang pangyayaring nag-ugnay sa amin.

Sadyang magiging malungkot ang mundo ko kapag nawala siya. Alam niya kasi kung paano ako pasayahin. Alam na alam niya ang kiliti dito sa puso ko. Naiintindihan niya ako sa tuwing sinasaktan ko ang sarili sa mga maling dahilan. Kahit sa kanya ko binubuhos ang lahat ng sama ng loob, patuloy pa rin ang kanyang mayumi at kalmadong himig. 

Mahigpit ko siyang inaakap at hinahawakan ko siya ng todo, na hindi mo kailanman maaagaw sa akin. Walang panalo ang iyong malalaking kamao dahil hindi niya iyon kailangan. Kasukat ng puso ko ang puso niya. Tunay na pinag-isa ng pagkakataon. Hindi maaaring mapaghiwalay ninuman.

Ngunit nagnanais na siyang lumisan. Sinusubukan na ring kalimutan. Humihina na ang hatak ng lubid na nagdurugtong sa amin. Kahit ang panahon ay walang magagawa para mapigil ang pagpiglas. Kahit ang pinaka-maingat na pagsamo at pag-iingat ay wala ring magiging bisa.

Hindi ko alam kung kailan. Hindi ko alam kung kailan siya tuluyang mawawala.

Habang binibigay ko ang buong puso sa kanya, nagiging madali ang kanyang paglisan. At hindi na siya mahihirapang mag-isip. Ngunit hindi ko kaya ang katahimikan sa paligid. Kahit na ang bawat naririnig ko ay wala na sa ayos, magiging masaya pa rin ako. Kasiyahan ko ang kanyang tinig.

Ang bawat sandaling kasama siya ay punung-puno ng kahulugan.
Ang kahulugang hindi namin kayang maintindihan.


© 2010 Lex Von Sumayo

Dyaryo na naman. Isang pirasong tinapay at isang basong tubig. Araw-araw. Walang patid ang ganitong sitwasyon. Nasasakyan ko pa rin naman kahit na minsan ay binabasa na nang pabaliktad ang dyaryo dahil wala na talaga akong mabasa.

Pagkatapos basahin ay itatapon lang doon sa bandang gilid, sa tapat ng mataas na bintana. Mahiwaga itong kulungan na ito. Hindi ko rin nga alam kung ano ang nagawa ko at naririto ako sa loob. Sa aking pagkakaalam, nagkahiwalay kami ng aking pag-ibig dahil sa ang kanyang ama ay galit sa mga tulad namin. Kami na may mga pinag-aralan ngunit mapusok ngunit maunawain.

Ang unang dyaryo na natanggap ko ay noong Enero 08, 1993. Mahaba na ang buhok ko ngayon. Sinasabunutan ko na lang ang sarili ko para kahit papaano ay malagas ang ilang hibla. Pinanghi-hilamos sa mukha ang tirang tubig sa baso. At ginagawang unan, kumot at kama ang santambak na dyaryo dito.

Kumusta na kaya ang aking pag-ibig? Sa palagay ko ay nasa maayos na siyang kalagayan. Hindi na ako kailangan nun. Tiyak na may sariling pamilya na at may mga anak na rin na akay-akay. Kung ano ang iniwan kong pagmamahal sa kanya, nanatili iyon sa aking puso. Laging naririto at buong-buo.

Ang huling dyaryo na nabasa ko ay iyong isyu kahapon – Enero 07, 2007. Hindi ko namalayan na halos 14 na taon na pala ako dito sa kulungang ito. Tumanda na rin siguro ang mga nagbabantay sa akin sa labas. At tiyak na nagpalit na rin ng tao.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit dyaryo ang dumarating sa aking pintuan sa araw-araw. Wala naman itong ibinibigay na magandang balita sa akin. At kung bakit nananatili pa rin akong malakas at maayos nang dahil lamang sa isang pirasong tinapay at isang basong tubig. Mahiwaga ngang talaga ang lugar na ito.

Pagkagising ko kinabukasan, natural na parang katas ng prutas na naman. Ganoon ulit. Dyaryo, tinapay at tubig. At teka, mukhang may naiba ata... May nakaipit sa loob ng dyaryo! Isang sulat. Isang sulat na ito ang nilalaman :


Enero 08, 2007

Mahal Kong Nubel,

Patawarin mo ako dahil ngayon lang ako lumiham sa iyo. Ngunit ito na rin marahil ang magiging huling sulat ko sa iyo. Mahal na mahal kita. Sa loob ng 14 na taon, wala akong ibang inisip kundi ikaw. Ngunit naging mahigpit pa rin si ama. Nagtungo kami sa iba’t-ibang bansa para ilayo lang sa iyo. Huwag kang mag-alala dahil walang nagbago, ako pa rin ito… para sa iyo.

Ako ang nagpapadala ng dyaryo. Hindi para sa iyong libangan o may basahin ka. Isang simple ngunit mahabang paghahanda ang kinakailangan. Ito lang ang aking naging paraan para makita kitang muli.

Bibigyan kita ng isang linggo mula ngayon para ayusin ang mga dyaryo na iyong natatanggap. Gagawa ka ng hagdanan gamit ang mga iyan. Isang hagdanan na sana ay umabot dyan sa mataas na bintana. Mula roon ay makakalaya ka at masisilayan na kitang muli.

Sana ay mabasa mo pa rin ito. Sana ay buhay ka, na dala-dala pa rin ang pag-asa sa iyong isip at damdamin. Magkikita na tayo aking mahal. Ito na ang pagkakataon.


Laging Naghihintay at Maghihintay,

Adiela


Natapos kong gawin ang hagdanan. Natanaw ko na muli ang mga ulap sa langit.

Natanaw ko na rin si Adiela -- ang pinakamagandang balita na natanggap makalipas ang 14 na taon.

FIN

Mga Kuwento Ni Lex
© 2010 Lex Von Sumayo

Kahit na alam mong ubos na ang laman ng colgate, pilit mo pa ring pinipipi at pinipiga ang katawan nito. Mas madali sana kung bibili ka na lang sa labas ng bago ngunit laging may bumubulong sa iyo na nagsasabing, "mayrun pa 'yan. just keep on trying..."

Kahit na ayaw nang bumukas nang hindi nakasaksak ang laptop mo sa kuryente ay nagtitiyaga at nagmamadali ka pa rin lagi sa iyong ginagawang tula sa MS Word dahil alam mong may ilang minuto pa naman itong nalalabi. Lagi mo kasing itinatanim sa isip na ayos pa ang iyong lumang computer kahit ito ay halos 5 taon mo nang ginagamit. Hanggang kaya pang magtiis, I'll keep on trying...

Kahit hindi na kayang sikmurain ng mga tao ang iyong serbisyo sa mundo, patuloy mo pa ring pinapaliwanag na ang nangyari noon ay bahagi lang ng isang maling pagkakataon. Tunay man o hindi ang nabalitaan ko kahapon sa iyo na ako ay iyo nang sinumpa, hindi pa rin ako titigil na ipahiwatig sa iyo na ako'y walang ibang alam kundi ang sabihin sa loob at labas ng isip ang "paumanhin po "at "pasensya na". And I'll keep on trying...

Nagkaroon ng linaw ng iyong mundo sa munting ilaw na hatid ko ngunit sadyang mas gusto mo pa rin ang liwanag ng umaga na dulot siempre ng haring araw. Ano ang laban ng isang Moon sa Sun? Nanghihiram nga lang ako ng sinag dito. Pero, I'll keep on trying...

Mayrun tayong sariling mithiin sa buhay. Imposible man sa tingin natin pero ito'y patunay lang na hindi tumitigil ang pag-ikot ng mundo. Huwag tayong umasa lagi na may magandang epekto ang magandang bagay na ating ginawa o ginagawa. Iba-iba ang hugis ng ulo ng tao, may makapal ang harap at may makikitid ang dulo.

Sa kabila nito ay hindi ka dapat susuko at wala ka dapat sayangin na oras. You just have to keep on trying.


© 2010 Lex Von Sumayo