Dyaryo Na Naman

araw-araw, iba-iba

Dyaryo na naman. Isang pirasong tinapay at isang basong tubig. Araw-araw. Walang patid ang ganitong sitwasyon. Nasasakyan ko pa rin naman kahit na minsan ay binabasa na nang pabaliktad ang dyaryo dahil wala na talaga akong mabasa.

Pagkatapos basahin ay itatapon lang doon sa bandang gilid, sa tapat ng mataas na bintana. Mahiwaga itong kulungan na ito. Hindi ko rin nga alam kung ano ang nagawa ko at naririto ako sa loob. Sa aking pagkakaalam, nagkahiwalay kami ng aking pag-ibig dahil sa ang kanyang ama ay galit sa mga tulad namin. Kami na may mga pinag-aralan ngunit mapusok ngunit maunawain.

Ang unang dyaryo na natanggap ko ay noong Enero 08, 1993. Mahaba na ang buhok ko ngayon. Sinasabunutan ko na lang ang sarili ko para kahit papaano ay malagas ang ilang hibla. Pinanghi-hilamos sa mukha ang tirang tubig sa baso. At ginagawang unan, kumot at kama ang santambak na dyaryo dito.

Kumusta na kaya ang aking pag-ibig? Sa palagay ko ay nasa maayos na siyang kalagayan. Hindi na ako kailangan nun. Tiyak na may sariling pamilya na at may mga anak na rin na akay-akay. Kung ano ang iniwan kong pagmamahal sa kanya, nanatili iyon sa aking puso. Laging naririto at buong-buo.

Ang huling dyaryo na nabasa ko ay iyong isyu kahapon – Enero 07, 2007. Hindi ko namalayan na halos 14 na taon na pala ako dito sa kulungang ito. Tumanda na rin siguro ang mga nagbabantay sa akin sa labas. At tiyak na nagpalit na rin ng tao.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit dyaryo ang dumarating sa aking pintuan sa araw-araw. Wala naman itong ibinibigay na magandang balita sa akin. At kung bakit nananatili pa rin akong malakas at maayos nang dahil lamang sa isang pirasong tinapay at isang basong tubig. Mahiwaga ngang talaga ang lugar na ito.

Pagkagising ko kinabukasan, natural na parang katas ng prutas na naman. Ganoon ulit. Dyaryo, tinapay at tubig. At teka, mukhang may naiba ata... May nakaipit sa loob ng dyaryo! Isang sulat. Isang sulat na ito ang nilalaman :


Enero 08, 2007

Mahal Kong Nubel,

Patawarin mo ako dahil ngayon lang ako lumiham sa iyo. Ngunit ito na rin marahil ang magiging huling sulat ko sa iyo. Mahal na mahal kita. Sa loob ng 14 na taon, wala akong ibang inisip kundi ikaw. Ngunit naging mahigpit pa rin si ama. Nagtungo kami sa iba’t-ibang bansa para ilayo lang sa iyo. Huwag kang mag-alala dahil walang nagbago, ako pa rin ito… para sa iyo.

Ako ang nagpapadala ng dyaryo. Hindi para sa iyong libangan o may basahin ka. Isang simple ngunit mahabang paghahanda ang kinakailangan. Ito lang ang aking naging paraan para makita kitang muli.

Bibigyan kita ng isang linggo mula ngayon para ayusin ang mga dyaryo na iyong natatanggap. Gagawa ka ng hagdanan gamit ang mga iyan. Isang hagdanan na sana ay umabot dyan sa mataas na bintana. Mula roon ay makakalaya ka at masisilayan na kitang muli.

Sana ay mabasa mo pa rin ito. Sana ay buhay ka, na dala-dala pa rin ang pag-asa sa iyong isip at damdamin. Magkikita na tayo aking mahal. Ito na ang pagkakataon.


Laging Naghihintay at Maghihintay,

Adiela


Natapos kong gawin ang hagdanan. Natanaw ko na muli ang mga ulap sa langit.

Natanaw ko na rin si Adiela -- ang pinakamagandang balita na natanggap makalipas ang 14 na taon.

FIN

Mga Kuwento Ni Lex
© 2010 Lex Von Sumayo

---